Pa letra nuk ke një perspektivë të mirë

Në moshën 19 vjeçare u martova dhe linda një djalë. Së bashku me burrin emigruam fillimisht në Greqi me shpresën se do të kishim të ardhura më të mira. Atje fillova të punoj si pastruese në një sallon parukerie. Një ditë m’u desh të zëvendësoja një kolege që mungonte dhe pikërisht atëherë shefja ime zbuloi talentin tim. Qysh nga ajo kohë fillova të punoj si parukiere. Por duke mos pasur dokumentet e duhura, nuk ishte e mundur që të qëndronim aty. Si shumë shqiptarë të tjerë vendosëm ta provojmë fatin në Gjermani.
 

Babai im gëzohet që po kthehemi

Në vitin 2013 shkuam në Freiburg. Atje patëm përkrahje. Gjetëm një banesë, mësuam gjermanisht, patëm mundësi të punonim dhe djali hyri në shkollë. Në moshën 10 vjeçare ai fliste tri gjuhë: shqip, greqisht dhe gjermanisht. Por tri vjet e gjysmë më pas na u refuzua kërkesa për azil, kështu që u kthyem përsëri në Shqipëri. Babai im u gëzua shumë, që u kthyem: „Kur të të rritet djali dhe të largohet prej teje, do të më kuptosh“, më tha ai.

Kontaktet e para për vetëpunësim

Në Gjermani kishim mbledhur disa kursime dhe me ato para ndërtuam një shtëpi në Shqipëri. Fillova të punoja përsëri si parukiere. Punoja 12 orë në ditë dhe fitoja shumë pak. Një ditë zbulova në internet, që “Qendra Gjermane e Informacionit për Migracion, Arsim Profesional dhe Karrierë“ (Deutsches Informationszentrum für Migration, Ausbildung und Karriere, DIMAK) ofron përkrahje për personat që dëshirojnë të kthehen.

Mora në telefon qendrën këshilluese dhe grupi i punës u tregua i gatshëm për ndihmë. Pak pas kësaj telefonate, me porosi të DIMAK-ut, tek unë erdhi dikush nga organizatat sociale „Nisma Arsis“ dhe „Terre des hommes“ dhe më intervistoi. Dy organizatat e mësipërme bashkëpunojnë me njëra-tjetrën në Shqipëri. Më vonë mora pjesë në një seminar për hapjen e biznesit privat në afërsi të Durrësit. Atje pata mundësi që t’i diskutoja dhe t’i verifikoja idetë e mia për vetëpunësim.